Rozdział 2.

Pierwsze zawody Pucharu Świata niespodziewanie wygrał Krzysztof Biegun, co wprawiło wszystkich w zaskoczenie. Konkurs był loterią, warunki do skakania nie pomagały, lecz Krzysiek zrobił swoje - skok o odległości 142,5 metra zapewnił mu pierwsze w karierze zwycięstwo w Pucharze Świata. Nie obyło się też bez małej afery - Gregor Schlierenzauer i Anders Bardal zrezygnowali ze swoich skoków, nie chcąc ryzykować. Zrobiło się zamieszanie, ale koniec końców konkurs zakończył się po pierwszej serii a na podium oprócz Krzyśka stanęli Andreas Wellinger i Jurij Tepes. Konkurs drużynowy, rozgrywany dzień wcześniej, również został zakończony po pierwszej serii. Polacy w składzie Stoch, Żyła, Kubacki i Biegun zajęli czwarte miejsce, co z jednej strony napawa optymizmem, patrząc na to w jakim stylu polscy skoczkowie rozpoczęli sezon rok temu, zaś z drugiej czuli lekki niedosyt, bo mieli świadomość tego, że gdyby warunki były lepsze i rozegrano drugą serię, to mogli znaleźć się na podium. 
Dosyć nieoczekiwanie Kota zabrakło w drużynówce, czego powodem było zajęcie w kwalifikacjach 32 miejsca, lecz w konkursie wywalczył szóste miejsce. Oprócz niego w dziesiątce zawodów znaleźli się Piotrek i Jasiek.
Maciek cieszył się, że Krzyśkowi udało się wygrać, choć czuł się trochę zazdrosny. Miał 22 lata i wciąż nie udało mu się stanąć nawet na podium, podczas gdy jego młodszy kolega z kadry właśnie to osiągnął. Zepchnął jednak tę myśl na bok, dochodząc do wniosku, że i jemu wkrótce się poszczęści.
Brunet pakował swoje rzeczy, gdy wtem rozległ się dźwięk komórki. Wyciągnął telefon z kieszeni i wcisnął zieloną słuchawkę.
- Maniek! - usłyszał radosny głos Kuby po drugiej stronie. - Szóste miejsce, uszanowanko!
- Dzięki - wybąkał, nie zbyt skory do rozmowy z bratem. 
Nagłe trzeszczenie tylko go zirytowało i już miał się rozłączyć, jednak kiedy usłyszał jej głos od razu zmienił zdanie.
- Cześć, Kocie! - zawołała i się zaśmiała. - I po co się stresowałeś? Wiedziałam, że będzie dobrze!
- Miałaś rację, Liz.
- Oj tam. Pamiętaj, jesteśmy umówieni na kawę. Nie wywiniesz się z tego. 
- Nie miałem nawet takiego zamiaru - odparł i uśmiechnął się pod nosem. 
- Cieszę się. A teraz muszę kończyć, bo twój głupi brat... hahaha... bo twój brat mi wbija palce w żebra! - pisnęła, niemal ogłuszając skoczka. - Kuba, przestań, rozmawiam z Maćkiem!
- Jak już będę w Polsce to zadzwonię, okej?
Między salwami śmiechu usłyszał krótkie wykrzyczane "spoko" i chwilę później rozmowa została przerwana. Miał ochotę z całej siły cisnąć urządzeniem o ścianę, choć nie było niczemu winne. 
Usiadł na hotelowym łóżku i spojrzał na wyświetlacz, a na nim wspólne zdjęcie jego z Kubą i Elizą. Wtedy było inaczej, choć powoli czuł, że ją traci na rzecz starszego brata. Nie miał pojęcia o randkach Kuby z Elizą, o tym jak świetnie się czują w swoim towarzystwie, jak powoli się w sobie zakochują. 

*

Przeklinała w myślach, że dała się namówić na ten cały melanż. Nikogo nie znała, bo nie była studentką AWF-u. Siedziała sama na podłodze w kuchni, bo kumpela kompletnie o niej zapomniała i poszła się bawić. Ona z początku też miała taki zamiar, chciała zapomnieć o przykrościach jakie spotkały ją w ostatnim czasie: wyjazd ukochanej siostry do Londynu oraz zerwanie z ówczesnym chłopakiem było dla niej niczym nóż w serce. Nie wiedziała dokąd zmierza, ani czego w tej chwili pragnie. Wiedziała jedno: nie chciała tutaj być.
- Cześć.
Podniosła głowę i jej oczom ukazał się wysoki brunet, który uśmiechał się do niej, trzymając w rękach dwie puszki z piwem. Usiadł obok niej i podał jej jedną z nich. 
- Czemu tutaj siedzisz?
- Ludzie mnie wkurwiają, muzyka jest do dupy i nie mam z kim rozmawiać - wyjaśniła, po czym wzięła łyk piwa. - A ty dlaczego nie pójdziesz do swoich ziomków?
- Jestem zmęczony ich towarzystwem - wyznał. 
Dziewczyna pokiwała głową ze zrozunieniem i o nic więcej nie pytała. 
- A tak w ogóle - odezwał się po chwili i wyciągnął do niej dłoń - to jestem Maciek.
- Eliza - uśmiechnęła się i uścisnęła jego rękę. 
Siedzieli we dwójkę, wlewając w siebie alkohol i milcząc, ale nie musieli nic mówić - dobrze było im tak, jak jest. W pewnym momencie szatynka wpadła na pomysł, lecz nie była pewna, czy powinna proponować to dopiero co poznanemu chłopakowi. To, że wyglądał sympatycznie, nie oznaczało, że nie może być zboczeńcem.
- Chcesz się stąd wyrwać? - wypaliła ni stąd ni zowąd. 
Maciek nagle ożywił się i zerknął niepewnie w stronę siedzącej obok Elizy. Przez chwilę pożałowała, że to powiedziała i już chciała się wycofywać, gdy z jego ust padło "Jasne".

*

Na myśl o tamtym wieczorze kąciki jej ust uniosły się ku górze. Nie sądziła, że znajomość ze skoczkiem przerodzi się w przyjaźń. Niestety, ostatnio nie spędzali ze sobą zbyt wiele czasu, przez wiele różnych powodów. Maniek był skupiony na treningach, zaś ona na jego starszym bracie, w którym była zakochana. Czuła się jak jakaś małolata. Najchętniej spędzałaby z Kubą każdą wolną chwilę, jednak nie mogła zaniedbywać swoich studenckich obowiązków. Z początku nie angażowała się za bardzo. Była obojętna na jego zaloty, ciągle wymigiwała się, gdy proponował jej spotkanie sam na sam. W końcu zdała sobie sprawę, jak nie w porządku zachowywała się wobec starszego z braci Kot. Gdy teraz o tym pomyślała, poczuła się jak największa idiotka na świecie. 
Siedziała przy stoliku w jednej z zakopiańskich kawiarenek, wyczekując nadejścia Maćka. Mijały kolejne minuty, a jego wciąż nie było. 
Może zapomniał? - zaczęła się zastanawiać. - Albo trening się przedłużył? Do cholery, od czego są telefony!
W tym momencie drzwi się otworzyły i do środka wpadł zdyszany skoczek. Pocałował Elizę w policzek, po czym usiadł naprzeciwko niej.
- Kuba zamknął mnie, kiedy brałem prysznic.
W pierwszym odruchu wzięła to na żarty, jednak po chwili spostrzegła, że on nie żartuję i Kuba naprawdę zamknął go w łazience. Wyobraziła sobie Maćka wrzeszczącego i wyzywającego swojego brata oraz Jakuba umierającego ze śmiechu. Na myśl o tym sama zachichotała, za co siedzący naprzeciw niej skoczek spiorunował ją wzrokiem.
- Wybacz, Kocie, ale to musiało być doprawdy komiczne - rzekła rozbawiona. - Oj, nie dąsaj się, gburku jeden!
- Nie dąsam - odparł, choć minę miał nie za wesołą. 
Eliza pokręciła głową z dezaprobatą, po czym podeszła do lady. Po kilku minutach wróciła do stolika i postawiła przed przyjacielem talerzyk z kawałkiem ciastka. Spojrzał na nie, spojrzał na Lizę, po czym zabrał się do jedzenia, czym rozbawił szatynkę.
- Trener nie byłby zadowolony, jakby mnie zobaczył.
- Za bardzo się wszystkim przejmujesz, Maniek.
- Nieprawda - oburzył się. - Po prostu... 
- Po prostu już taki jesteś. - Uśmiechnęła się szeroko i położyła dłoń na jego dłoni. - Cieszę się, że w końcu jesteśmy sami.
On też się cieszył. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jaki był szczęśliwy, mogąc z nią tam siedzieć. Czuł się tak jak kiedyś, mieli siebie nawzajem i to im wystarczało. Nie musiał się z nią nikim dzielić. Zachowywał się jak egoista, lecz czy nie prawdą jest, że każdy zakochany chce mieć ukochaną osobę tylko dla siebie?

* * *

Hola!
Dziwnie mi było wracać do konkursu w Klingenthal, czułam się jakby to było 3 lata temu, a nie 1,5 miesiąca.  W każdym razie - kto by pomyślał, że taki nieznany nikomu Diethart wygrał TCS? :) W sumie końcowe podium było moim prawie wymarzonym, bo chciałam Kamila, Morgiego i Simiego, ale mimo wszystko - głowy do góry, niedługo konkursy w Polsce i Igrzyska! A póki co w ten weekend czekają nas loty. ;)