Prolog.

Siedział przy kuchennym stole, pijąc herbatę i próbując zebrać wszystkie myśli do kupy. Zbliżał się sezon i nie chciał zaprzątać sobie głowy niczym co mogłoby go rozpraszać. Problem tkwił w tym, że im bardziej starał się wyrzucić pewne sprawy z głowy, tym bardziej stawały się one intensywniejsze. Nieustannie myślał o tej niewysokiej brązowowłosej dziewczynie, zawsze szczęśliwej i radosnej. Ilekroć widział uśmiech na jej twarzy, kąciki jego ust mimowolnie podnosiły się do góry. 
Niezmąconą ciszę panującą w domu przerwał brzęk kluczy, trzaskanie drzwiami i przeplatające się śmiechy dwóch osób - dziewczyny i chłopaka. 
- Jesteś niemożliwy! - krzyknęła i zaśmiała się głośno. 
- Ale i tak mnie kochasz? - zapytał poważnym tonem, choć to nie było w jego stylu.
- Jesteś niemożliwie głupi. Oczywiście, że cię kocham - odpowiedziała.
Po chwili usłyszał jak oboje kroczą po schodach na górę, by kilka sekund później zamknąć się w pokoju chłopaka. Zazdrościł mu, tak cholernie zazdrościł mu tego, że może ją mieć, a on nie. 

* * *

O matko z ojcem, cóż ja uczyniłam?
Witam serdecznie, tym krótkim prologiem chciałam was zachęcić do czytania tego czegoś, co zrodziło mi się kilka dni temu w głowie.
Jak ktoś chce być informowany o nn - niech zostawi w komentarzu pod rozdziałem nick z Twittera, adres bloga, numer gg, cokolwiek ;)
Do następnego!