Rozdział 6.

Wpadł wściekły do domu, burknął coś na powitanie i zaszył się na górze. Nikt dawno nie widział go w takim stanie, co wprowadziło pozostałych domowników w zakłopotanie i zdezorientowanie. Spoglądali na siebie nie bardzo wiedząc, co dalej robić. Porozmawiać z nim czy lepiej zostawić go w spokoju, by ochłonął? 
Jego brat nie zastanawiał się nad tym i poszedł sprawdzić, co tym razem go ugryzło. Jak każdy człowiek miewał różne humorki, ale ostatnio ciągle łaził wyszczerzony, więc tym bardziej jego zachowanie zaskoczyło wszystkich obecnych. 
- Rozumiem, że ostatnio mieliśmy mały spór, ale może wyjaśnisz mi, co ci się stało? - zapytał, wpadając bez pukania do jego pokoju. - Kuba?
- Zerwała ze mną.
Trzy gorzkie słowa, które paliły jego gardło i z trudem wydostały się na zewnątrz. Jakub patrzył beznamiętnie w sufit, czekając na jakiś odzew ze strony Maćka, który był w lekkim szoku. Spodziewał się wszystkiego: popsutych skoków na treningu, ochrzanu od trenera, lecz w życiu nie pomyślałby o tym, że Eliza z nim zerwie, zwłaszcza że od kiedy się pogodzili byli praktycznie nierozłączni. Co rusz któreś z nich kursowało między Zakopanem a Krakowem, żeby się spotkać choćby na godzinę lub dwie. 
- Czekała na mnie pod skocznią. Ucieszyłem się jak kretyn i nawet pozwolili mi skończyć trochę wcześniej niż reszta - opowiadał. Po raz pierwszy od dawna zwierzał się Mańkowi ze swoich problemów, więc czuł się niezręcznie. - Naprawdę nie rozumiem, dlaczego to zrobiła. Nawet nie potrafiła mi powiedzieć, dlaczego to robi.
- Przykro mi, stary. 
Maciek zauważył, że Kuba nie jest skory do dalszej rozmowy, więc poszedł do siebie i od razu chwycił za telefon. 
Jeden sygnał, drugi, trzeci, czwarty...
- Halo?
- Musimy się spotkać, natychmiast.

 *

Przeszłości nie da się wymazać, nawet gdybyśmy się starali ze wszystkich sił. Ona będzie co jakiś czas powracać, w mniejszym lub większym stopniu, a nam nie pozostaje nic innego jak zmierzenie się z jej demonami. Często bywa tak, że nie jesteśmy na to gotowi. Przytłaczające złe wspomnienia nie są niczym przyjemnym i nie każdy potrafi się z nimi uporać. 
Tak też było z Elizą. Kompletnie się nie spodziewała, że przeszłość zapuka do jej drzwi, chcąc przysporzyć jej kłopotów. Zamknęła ten rozdział za sobą już dawno, lecz ta osoba nie uczyniła tego samego. Najgorsze było to, że była w tym wszystkim sama. Nie miała obok siebie nikogo, kto mógłby ją w tej chwili przytulić, wesprzeć i powiedzieć "wszystko będzie dobrze".
Siedziała w pustym mieszkaniu, upijając się winem, nie dbając w tej chwili o nic. Raniła każdą osobę, na której jej zależało, ale - mimo, iż wydaje się to absurdalne - robiła to dla ich dobra.
Pukanie do drzwi. Nie zamierzała otwierać, bo nie chciała ryzykować kolejnym spotkaniem z owym osobnikiem. Ktoś jednak nie dawał za wygraną, co tylko ją zdenerwowało. A niech to szlag! Odstawiła butelkę na blat, po czym poszła otworzyć.
- Ewka? Co ty tu robisz? - wymamrotała zaskoczona Liz i wpuściła blondynkę do środka. - Nie jestem w nastroju na babskie pogawędki.
- Dobrze. Ja będę mówić, a ty słuchać - rzekła stanowczym głosem i wskazała ręką szatynce, by usiadła na kanapie. - Co ty odwalasz? Zerwałaś z Kubą, rozpieprzyłaś przyjaźń z Maćkiem, olewasz moje telefony, za to urządziłaś sobie małą libację w mieszkaniu! Dziewczyno, co się z tobą dzieje?
- Ewa, ja... Nie mogę, nie mogę, po prostu nie mogę! - krzyknęła bezradnie i schowała twarz w dłoniach. - Zrozum mnie, tak jest lepiej.
- Dla kogo? Bo na pewno nie dla nas.
- Proszę tylko o zrozumienie. 
- Nie potrafię zrozumieć, przepraszam. Albo nie, nie przepraszam, dlaczego bym miała to robić? 
Eliza nigdy nie widziała Ewki tak nakręconej. Wiedziała, że jest zdolna zrobić dla przyjaciół wszystko, mimo to nie spodziewała się czegoś takiego.
- Okej, wszystko ci powiem. Obiecaj mi jedno: to zostanie między nami, dobrze? Przynajmniej na razie tak musi być.
Pani fotograf niechętnie przystała na taki układ, lecz im dalej Eliza zagłębiała się w swoją historię, tym łatwiej było jej zaakceptować ich sekret.

*

Następnym punktem w Pucharze Świata było norweskie Lillehammer, gdzie po raz pierwszy w historii Polska wzięła udział w konkursie mieszanym. Nikt nie oczekiwał niczego spektakularnego, to też nic takiego się nie wydarzyło, bowiem skoki naszych reprezentantów dały nam ostatnie miejsce. Pierwszy konkurs indywidualny,  na skoczniach K90, można uznać jako całkiem udany, choć pozostawał niedosyt. Podczas tych zawodów udało się zapunktować jedynie Maćkowi, Piotrkowi i Kamilowi, reszcie pozostawało trzymanie kciuków, by w drugiej seriach udało się kolegom polecieć jak najdalej. Ale jak to mówią - jutro też jest dzień, więc walka trwa, gdyż jutro czekała na nich skocznia Lysgaardsbakken.

Kot i Żyła siedzieli w swoim hotelowym pokoju, żartując i rozmawiając na temat konkursów, gdy nagle do pokoju wpadł Stoch, a zaraz za nim reszta ferajny. Uśmiechali się od ucha do ucha, zaś wzrok wszystkich zwrócony był w stronę Macieja.
- Mamy dla ciebie niespodziankę! - krzyknął Dawid, nie mogąc się dłużej powstrzymać.
Maniek spojrzał na nich jak na wariatów, myśląc, że stroją sobie z niego żarty. Po ich namowach zwlókł się z łóżka i wyszedł na korytarz, gdzie czekała na niego owa niespodzianka. 
- Cześć, Maciuś. Możemy pogadać?

* * *

Po wielu tygodniach czekania - nareszcie Igrzyska! Po treningach jestem dobrej myśli, aczkolwiek martwię się o Piotrka. Za to pozostali dają ognia i chyba już nikt nie ma wątpliwości, dlaczego to Dejvi jest w Soczi. ;) 
A teraz wracając do opowiadania, pytanie z czystej ciekawości - wolicie Elizę z Kubą czy Maćkiem? ;) 
I po raz kolejny dziękuję za komentarze, jesteście wspaniali. ♥